Marc-Robin Visscher begint sterk.
Dan bezoekt hij de rattenvanger van Leersum die 18 jaar in het vak zit en (evenals later de deskundigen van ‘Wageningen’) benadrukt dat je ratten moet wéren, niet per se doden.
Geen voedsel, geen schuilplaatsen bieden.
Als het toch mis gaat is er gif (waarvoor de rat resistent kan worden). Bovendien lijdt de rat die ervan eet 12 dagen voordat hij sterft.
Als ik het goed begrijp duurt het zo lang omdat andere ratten anders doorhebben dat het foute boel is zodat die er *niet* van eten.
Een ethisch probleem vindt dr. Meerburg. Want de proefdierrat, daar moeten ze juist lief voor zijn.
Een alternatief is de klem. Pats! Doet die. Alleen is dat ‘pats’ niet altijd op de nek maar ook wel eens op de staart of een pootje.
“Zet de klem vast” adviseert daarom de rattenvanger. “Dan loopt-ie er niet mee weg.”
Voor de echte softies onder ons heb je ook nog de diervriendelijke val zodat we de rat elders kunnen loslaten. Niet de bedoeling, mompelt vanger Berends. Op een toon van: maar ja, die mensen heb je nou eenmaal.
“Enge beesten” vindt Lara Rense het. Iemand op twitter vraagt: verspreiden ze ziektes? De ziekte van Weil. Als je zwemt in water waarin ratten plassen.
Verder valt het mee.
Een ‘best leuk’ Filiaal waarin Marc-Robin Visscher ook weinig tijd kreeg om leuke puntjes te maken. Misschien had hij toch beter ‘Mauro’ kunnen doen.