Dit stukje wou ik schrijven en toen weer niet.
Ik doe het toch. En als je gevoelig bent (zoals ik) en nare beelden vaak dagen niet kunt wegdringen, dan kun je beter niet verder lezen.
Vrijdag rijd ik van Yuma naar Phoenix.
Ik heb CNN op de satelietradio. Er komt een bericht over mishandelingen van homo’s in de Bronx. Erge mishandelingen. Een man is met een mes gestoken, een andere is anaal verkracht met een honkbalknuppel.
“Ouch!” reageert de presentator in de studio spontaan – wat me de understatement van de week (op z’n minst) lijkt.
Zelf krijg ik het beeld de dagen erna niet meer uit mijn gedachten.
Maandagochtend zit de mishandeling in het korte nieuws van het Radio 1 Journaal.
Marcel Oosten leest voor. De man is, vertelt hij, vastgebonden en toen ‘toegetakeld’ met een honkbalknuppel.
Wat niet onjuist is maar wat bij mij associaties opwekt met slaan en niet met anaal verkrachten.
Iemand op de redactie van de NOS heeft gedacht: anaal verkrachten met een honkbalknuppel – dat is té erg, dat trekken de luisteraars niet, dat maken we vager.
Dit itt tot de redactie van CNN.
Vraag: wat is beter.
Antwoord: ik zou het werkelijk niet weten.
Voor ‘vaag’ pleit: ik hoef geen details die me dagenlang kwellen.
Voor ‘expliciet’: het is goed de harde realiteit onder ogen te zien.
Wie het weet, mag het zeggen.