De Koude Kalkoen

de Volkskrant

“Nou én” als de nieuwe W

door Reageer

Het Radio 1 Journaal zwoegt zich door de nieuwsluwe ochtend om ons om kwart voor negen te verrassen met een gesprek tussen Bert van Slooten en Birgit Donker (NRC Handelsblad) over journalistiek. Hoe doe je dat, nieuws *maken* is de actuele vraag. Wij, onthult de presentator, kijken dan vaak in de kranten.

De krant (NRC althans) zoekt naar primeurs, eigen onderzoeksjournalistiek, achtergrondverhalen van correspondenten en altijd: verdieping. Die primeurs zijn link, weet Bert van Slooten. Zie de Volkskrant van vandaag: Van Agt die het maar niks vindt dat met de PVV wordt onderhandeld. Maar overal (de Telegraaf, Nu.nl) wordt dat overgenomen zónder bronvermelding. Wat kun je nou méér brengen.

Birgit Donker brengt ons de traditionele journalistieke W’s in herinnering: wie wat waar wanneer waarom (en hoe). Daar hoort nu bij: what’s next en nou én. En journalisten zijn ook nog steeds nodig om uit de grote hoeveelheid berichten de juiste selectie te maken.
Waarom zijn journalisten (Van Slooten brengt het boek van Jan Blokker in herinnering) zo negatief over zichzelf? “Komt het door het stempel dat wij de paria’s van de samenleving zijn?” Het is traditie, journalisten zijn te zelf-kritisch. Maar we hebben, vindt Donker, “de plicht niet zo negatief te doen want bij een stelletje losers wil je je niet aansluiten.”

Birgit Donker, na een conflict met de directie opgestapt als hoofdredacteur, werkt nu op de kunstredactie. Hoewel buitenlandcorrespondent zijn nog steeds een “meisjesdroom” is.
“Veel op pad”, daar verheugt ze zich op.
“Niks leuker dan met je poten in de modder staan” beaamt Bert van Slooten van wie ik juist de indruk heb dat *hij* niets leuker vindt dan presenteren.

Topsport en het openhouden van opties

door Reageer

Vijftien jaar hoofdredacteur zijn is vijftien jaar topsport. Dat is heel zwaar en dat houdt bijna geen hoofdredacteur meer vol en bovendien gaat het nu goed met de Volkskrant want vandaag hebben ze de 25.000e nieuwe abonnee kunnen noteren sinds de overgang op het kleinere formaat.
Pieter Broertjes heeft z’n “waarom ik opstap als hoofdredacteur van de Volkskrant” duidelijk ingestudeerd en de vervolgvraag van Lucella Carasso (“waar merkte u aan dat het zwaar was”) doet hij af met dat het lastig is een goede krant op hoog niveau te blijven maken.

Maar, vraagt de presentatrice (en wie haar kent weet dat ze nu als zgn. naïef haar gesprekspartner in de tang vat) “werd u moe of kreeg u er hoofdpijn van”. Nee! Broertjes is, vertelt hij, in prima conditie en als het aan mijzelf had gelegen, had ik het misschien nog wel jaren volgehouden maar: “Je moet je houdbaarheidsdatum in de gaten houden.”
LC: “U bedoelt dat mensen zeiden dat u weg moest?”
Nee, maar Broertjes wou dat vóór zijn en: “Nu wacht ik af wat er op me afkomt”.

LC: “Ze zoeken nog een hoofdredacteur nij NRC Handelsblad.”
PB: (lachend) “Ik zie Derek Sauer vanavond dus – wie weet.”
LC: “Oooh?!”
PB: “Het hoofdredacteurschap is mij op het lijf geschreven, het is de mooiste baan die je als journalist kunt doen.”
LC: “Ik hoor hier toch wel een opening, hoor.”
Nee, lacht Broertjes: “Ik denk niet dat het reëel is.”

LC: “Er wordt óók gefluisterd dat u politieke ambities hebt. Misschien in een volgend kabinet.”
Ook dát laat Broertjes op zich “afkomen”.
LC: “U houdt alle opties open maar in elk geval gaat u wel weg bij de Volkskrant.”
Broertjes: “Helaas, ja. Helaas.”
Ook dat weer lachend.
Mm.

Ik weet nog niet wat Pieter Broertjes nu gaat doen. Maar ik denk wél dat hij eruit is gewerkt.
En verder denk ik dat Lucella Carasso er telkens weer in slaagt met haar vriendelijke, speelse benadering mensen open te breken waar dat – ik noem maar iemand – een Sven Kockelmann met “dat is geen antwoord op mijn vraag!” nooit zal lukken.