Vijftien jaar hoofdredacteur zijn is vijftien jaar topsport. Dat is heel zwaar en dat houdt bijna geen hoofdredacteur meer vol en bovendien gaat het nu goed met de Volkskrant want vandaag hebben ze de 25.000e nieuwe abonnee kunnen noteren sinds de overgang op het kleinere formaat.
Pieter Broertjes heeft z’n “waarom ik opstap als hoofdredacteur van de Volkskrant” duidelijk ingestudeerd en de vervolgvraag van Lucella Carasso (“waar merkte u aan dat het zwaar was”) doet hij af met dat het lastig is een goede krant op hoog niveau te blijven maken.
Maar, vraagt de presentatrice (en wie haar kent weet dat ze nu als zgn. naïef haar gesprekspartner in de tang vat) “werd u moe of kreeg u er hoofdpijn van”. Nee! Broertjes is, vertelt hij, in prima conditie en als het aan mijzelf had gelegen, had ik het misschien nog wel jaren volgehouden maar: “Je moet je houdbaarheidsdatum in de gaten houden.”
LC: “U bedoelt dat mensen zeiden dat u weg moest?”
Nee, maar Broertjes wou dat vóór zijn en: “Nu wacht ik af wat er op me afkomt”.
LC: “Ze zoeken nog een hoofdredacteur nij NRC Handelsblad.”
PB: (lachend) “Ik zie Derek Sauer vanavond dus – wie weet.”
LC: “Oooh?!”
PB: “Het hoofdredacteurschap is mij op het lijf geschreven, het is de mooiste baan die je als journalist kunt doen.”
LC: “Ik hoor hier toch wel een opening, hoor.”
Nee, lacht Broertjes: “Ik denk niet dat het reëel is.”
LC: “Er wordt óók gefluisterd dat u politieke ambities hebt. Misschien in een volgend kabinet.”
Ook dát laat Broertjes op zich “afkomen”.
LC: “U houdt alle opties open maar in elk geval gaat u wel weg bij de Volkskrant.”
Broertjes: “Helaas, ja. Helaas.”
Ook dat weer lachend.
Mm.
Ik weet nog niet wat Pieter Broertjes nu gaat doen. Maar ik denk wél dat hij eruit is gewerkt.
En verder denk ik dat Lucella Carasso er telkens weer in slaagt met haar vriendelijke, speelse benadering mensen open te breken waar dat – ik noem maar iemand – een Sven Kockelmann met “dat is geen antwoord op mijn vraag!” nooit zal lukken.