“Hebt u die melancholieke ogen altijd al gehad?”
Joris van de Kerkhof eindigt zijn Filiaal (?) met een typische Joris-van-de-Kerkhof-vraag. Hij was te gast bij Eelco Brouwer van de noodhulp van het Rode Kruis.
Omdat er overal rampen zijn.
Ramp in Japan, ramp in Libië, ramp in Bahrein.
En – o ja – ramp in Ivoorkust. Maar daar heeft nu niemand het meer over, merkt Brouwer op.
Het Radio 1 Journaal zet vooral in op Japan.
Weer brand in een kerncentrale. Blussen met helicopters – wat betekent het.
Journalisten die weggaan, journalisten die blijven (zou Joan Veldkamp goed zijn weggekomen?). Schaarse benzine, schaars eten. Schaarse nieuwsvoorziening.
Mustapha Oukbih bericht uit Libië waar het helemaal mis gaat (maar ja, dat is geen écht nieuws). Bahrein is actueler kwa drama (dus daarheen veel aandacht).
Karin Alberts bij een school in Zeist die een zusterschool in Japan heeft en de kinderen maken zich zorgen over de kinderen dáár en schrijven kaarten.
Eelco Brouwer heeft nu inderdaad wat melancholieker ogen dan vroeger.
Zoals wij allen zouden moeten hebben.
En iets meer stilstaan bij wat al gebeurt.
Iets minder belust op vers(er) nieuws.