De Koude Kalkoen

Govert Schilling

“Je kúnt het, kleine jongen!”

door Reageer

Govert Schilling te gast, altijd leuk, altijd gezellig.
Maar even *niet* wanneer Mieke van der Weij het onderwerp Philae introduceert door te benadrukken wat er is mis gegaan (ligt op z’n kant, op de verkeerde plek, z’n accu is leeg) en dan lachend: “Máár volgens wetenschappers is de missie een groot succes.”
Schilling ontploft (“je zegt met een lachje…”).
Het is wél een groot succes, alleen zijn er wat dingen “anders uitgepakt dan je had verwacht”.

Mieke van der Weij: “Ik heb niet gezegd dat de missie mislukt was.”
Nee, maar, heeft de wetenschapsjournalist gemerkt: “Veel mensen hebben dat idee.”
Volgt een uitleg van de komeet en het landen en naarmate het gesprek vordert wordt Philae steeds meer een knuffelding.
GS: “Het idee was zodra-ie grond onder z’n pootjes voelt: hup, ik ben er…”

“En die batterijen, is dat geen eh.. probleempje dan?”
Mieke van der Weij vraagt het zéér voorzichtig.
Zeker. Want Schilling zat erbij toen vannacht om zes minuten over half twee het laatste signaal is opgevangen.
“Hij kon nog maar een heel zacht piep…. piep… piepje…”
Ach gossie, denk je direct.

GS: “Het was een emotioneel afscheid.
Er hebben vluchtleiders daar staan huilen om gedag te zeggen tegen hun lander.”
Op twitter verschenen teksten: “Hou vol, Philae, je kúnt het, kleine jongen!” en tenslotte “Rust zacht, kleine metalen vriend”.

Een gepersonifieerde robot.
Wat sommige mensen raar vinden, weet Schilling.
“Maar dat vind ik nou weer niet raar!” roept Mieke uit.
“O. Mooi,” reageert haar gast bij wie ze na haar introductie zo te horen nog het een en ander moet goed maken.

Komt het nog goed met Philae?
Héél misschien. Want met zonlicht kan hij opladen maar hij ligt aan de rand van een klif. Hij zóu zes uur per dag zonlicht moeten hebben maar krijgt dat nu maar anderhalf uur.
Toch is er hoop dat hij over dagen of misschien weken genoeg energie heeft “om te zeggen ah! Ik kan mezelf weer aanzetten.”
GS: “En dan weer piep… piep… piep-piep-piep-piep – en dan is-ie er weer.”
We mogen dus niet zeggen dat hij dood is.
Winterslaap. Coma.
Zoiets.

Wat een mooi slot zou zijn geweest maar helaas vraagt Peter de Bie nog hoe Philae uiteindelijk zal eindigen.
Slecht.
In de ruimte geblazen of verbrand door de zon.
Arme kleine, metalen vriend.

Opzij duwen met een laser straal

door Reageer

Planetoïde 2012 DA14 vliegt vrijdag langs dus wil Mieke van der Weij van Govert Schilling weten hoe groot de kans is dat hij zal inslaan op aarde.
“Nul” is het antwoord en “Hè.. Spanning meteen weg” doet Mieke teleurgesteld.

De Planetoïde vliegt langs op 2800 km, weet Schilling en “dat is toch vlakbij?!” roept Peter de Bie uit waarop de deskundige: “Precies, jij snapt het!”

Waarna Schilling ons in enkele minuten uitlegt dat eens in de 1000-1200 jaar wél een botsing komt en dat de dino’s zijn uitgeroeid door een véél grotere dan deze en dat het een vergissing is te denken dat “als iets van 100 meter neerkomt en je staat op 300 meter je er geen last van hebt”.

Het gevaar (voor zover acuut aanwezig) zit niet in de stukken steen die we zien naderen maar dat we ze vaak helemaal niet zien naderen, omdat je nu eenmaal niet alles kunt zien.

Om tenslotte te filosoferen over wat we kunnen doen als er écht iets engs aankomt.
“Een raket er op af om hem te laten ontploffen?” suggereert Peter de Bie.
“Dat is niet slim, Peter,” legt Govert Schilling uit.
Want stel dat er een locomotief op je huis af komt en je blaast ‘m op dan word je bedolven onder het puin.

Wat wél kan: een zetje geven.
Opzij duwen met een laser straal.
Of inpakken in reflecterend folie dan weerkaatst hij meer zonlicht en verandert van richting.

Mieke van der Weij ziet niet voor zich: dat ding raast door de ruimte, hoe pak je dat dan in?
Door er een ruimtesonde naartoe te sturen die hem besproeit met verf.
Aha.

Altijd weer een feest, Govert Schilling.
“Een echte natuurliefhebber kijkt verder dan de horizon” – als het aan mij ligt komt-ie terug in Vroege Vogels.

Een plofje hier, een uitbarstinkje daar

door 1 Reactie

“Heb je al iets gezien?” vraagt Lucella Carasso.

We horen ‘m té weinig op Radio 1, Govert Schilling.
Maar vanavond mag hij vertellen over de zonnestorm die op de aarde afkomt. Gezien heeft de wetenschapsjournalist nog niets, maar hij is er al wél.
Tussen vier en tien over vier signaleerden instrumenten verstoringen in het magnetisch veld van de aarde.
“Wij hadden verbindingsproblemen met Joris van de Kerkhof” associeert Lucella – had dat ermee te maken? Nee, reageert Schilling nuchter. Dat lijkt ‘m meer een krakkemikkige provider.

Vertel dan maar wat er is gebeurd.
Gisterochtend vijf uur “een prachtige heldere uitbarsting van energie” waarbij “een geweldige hoeveelheid zonnegas de ruimte in ging” en dat “met honderden km per seconde richting aarde”. Dat is snel maar “het is nog wel 150 miljoen km vliegen”.

Wie nu nog niet is betoverd verdient de vertalenverteller Govert Schilling niet.
Misschien om te voorkomen dat het ons teveel wordt kiest Tim Overdiek voor een praktische invalshoek: krijgt André Kuipers er last van? Nee.
GS: “Maar ik hoop dat hij tijd heeft om te genieten om het Poollicht te bekijken van boven.”

LC: “Gebeurt het vaak?”
“Een plofje hier, een uitbarstinkje daar” – ja, dat gebeurt vaak, beaamt de poëet Schilling. Maar de grote uitbarsting zoals nu – 1x per jaar. Al kán het “een opstapje zijn naar méér”.
Dat, belooft Lucella Carasso, “gaan we samen in de gaten houden”.

Ze wil neerleggen maar wácht, wácht! doet Govert Schilling.
Het Poollicht! Daar moeten we vanavond écht naar kijken. Op een donkere plek. Kijken naar het noorden.
Wanneer? (TO)
“Vanaf dat het donker is.”
“Gaan we doen,” belooft de presentator.

Altijd weer een lichtje in de donkere werkelijkheid: Govert Schilling over wat zich afspeelt achter en boven de horizon.

Een ingewikkeld verhaal over manen

door 1 Reactie

Amerikaanse wetenschappers zeggen dat de aarde ooit twee manen had.
“Het is een ingewikkeld verhaal” neemt Govert Schilling ons voorzichtig bij de hand.
Onze maan heeft aan de achterkant een dikkere korst. Je zou dus kunnen denken dat daarop ooit iets is uiteen gespat en “blijven plakken”(Lucella Carasso).

“Overtuigt jou dat” vraagt de presentator en de wetenschapsjournalist sluit het niet uit.
Het is dan wel “een paar miljard geleden” maar het kan zijn dat als we in het najaar nog wat gegevens verzamelen op de maan dit er inderdaad uitkomt.
Sterker: “het is de meest waarschijnlijke optie”.

LC: “Lost het nog andere vragen op?”
Andersom. Pluto heeft ook grote en kleine manen waarvan te verwachten is dat die in de toekomst in botsing komen.
“De begintijd van het zonnestelsel” legt Govert Schilling uit, “was een heel gewelddadige periode. Geen pais en vree.”
LC: “Net zo erg als de aarde.”
GS: “Maar gelukkig heel lang geleden.”

Mijn hond…

door Reageer

Govert Schilling is weer eens te gast bij Vroege Vogels.
Over de zon. Die rustig was maar nu even niet.

Leuk gesprek en hopelijk komt-ie vaker maar hét moment is voor de nieuwe Vogel Janine Abbring.
Die nadat Menno Bentveld een vraag -een beetje flauw- is begonnen met dat zijn kind graag wil weten… zegt: “Mijn hónd wil graag weten…” Want: “Ik heb geen kinderen.”

Dat vind ik dus leuk.