De Koude Kalkoen

Hell's Angels

Graafmachines voor “een hond of twee poezen”

door Reageer

Op het voormalige terrein van de Hell’s Angels bij Amsterdam wordt door de politie gegraven met een grote machine.
Er komt zelfs een nóg grotere machine aan. Speurhonden zijn er ook.
Iets *zien* (behalve de machines en de honden) kan Renet Ponsen van AT5 echter niet, vertelt ze Sven Kockelmann, want er staan zwarte schermen.

Wat, o wát zoekt de politie?
De verslaggeefster weet het niet. Want de politie wil niets zeggen.
Ze heeft gepraat met onwonenden. Die veronderstellen (zeggen ze) dat het gaat om “een hond of twee poezen”.
Maar dat zeggen ze, denkt Renet Ponsen, omdat ze er schoon genoeg van hebben. Dat gedoe om die Hell’s Angels.

Wat denkt *zij*, wil Sven Kockelmann weten.
De verslaggeefster denkt: “een lijk in de kast”.
Aha. Dat kan inderdaad grote graafmachines verklaren.
Als de Hells’s Angels voor vertrek die kast dus eerst hebben begraven.

Ook interessant: de tekst van de buren.
Een hond of twee poezen.
Niet: een hond of een poes.
Nee: één hond of twéé poezen.

Alsof een hond meer waard is dan een kat.
Het dubbele om precies te zijn.

Luister en huiver

door Reageer

Joris van de Kerkhof is terug en gaat praten met een vrouw die een Harley Davidson heeft, vertelt hij om kwart over zes.
Maar dan: *luister en huiver*.

In 2004, toen de Filiaalhouder nog gewoon verslaggever was, berichtte hij over de rechtszaak tegen drie mannen die werden verdacht van de moord op drie Hells Angels bij Oirsbeek.
De rechtszaak vond plaats in de bunker in Osdorp. Op de publieke tribune: veel Hells Angels. Waren die er om de verdachten te steunen of om hun afschuw uit te spreken?

Die vraag stelt Joris van de Kerkhof beleefd aan hun leider Big Willem: “Meneer Van Boxtel…”
Ze staan in een kamer met een raam, schetst de verslaggever ons de omstandigheden. Dat raam ziet uit op een trap die vol zit met Hells Angels.
Big Willem zegt niets. Big Willem “legde zijn enorme handen om mijn nek” en tilt de verslaggever op.
JvdK: “Ik bungelde met mijn beentjes.”

Hierna maakt Big Willem met zijn hoofd een beweging naar de Angels buiten: wat zal ik doen. Waarop de groep collectief gaat stompen. In de lucht natuurlijk, maar het gebaar is duidelijk.
Dan wordt de verslaggever neergezet (zonder antwoord op zijn vraag).
En van de rechtbanktekenaar is ook nog tot 2x toe de tekening letterlijk naar de prullenbak verwezen.

JvdK: “Dat is het verhaal van de Hells Angels, maar daar gaat het vanochtend niet om.”
Lara Rense: “Gaat het weer, Joris?” Terechte vraag want de spanning slaat uit de transistor.
JvdK: “Als je het vertelt voel je die handen toch weer om je nek. Al is er eigenlijk niets gebeurd.”

Joris van de Kerkhof is dus terug.
En wow – is die terug!

Dadelijk

door Reageer

Ik luister de laatste tijd met minder plezier naar het avond Radio 1 Journaal dan vroeger.
Kan aan mij liggen. Doet er ook niet toe.

Vandaag luister ik naar het eerste half uur en ga dan de tuin in (zonder transistorradio).
Iets na half zes zet ik de radio weer aan. Voor even. Maar dan kondigt Lucella Carasso aan dat *dadelijk* aandacht wordt besteed aan de Hell’s Angels die iets voor het milieu gaan doen (oid).

Dat lijkt me wel wat. Ook al weet ik dat ‘dadelijk’ in het Radio 1 Journaal een zeer rekkelijk begrip is. Er zijn avonden dat ‘dadelijk’ om half vijf wordt aangekondigd waarna het item pas tegen half zeven opduikt. Vervelend is dat. En: dat heb je in de ochtend nou nooit.
(gelukkig maar)

Eerst een reportage van Louis Dekker over opnieuw de elektrische auto.
Leuk.
Dan Karin Alberts in de meest doorsnee straat van Nederland (in Amersfoort) waar zgn doorsnee-mensen wordt gevraagd wat ze vinden van een half jaar kabinet-Rutte. Best aardige voxpop. Als je dan toch aan voxpop wil doen.

Dan het mediaoverzicht en verdomd!
De Hell’s Angels in Amsterdam verzetten zich tegen “het onteindigen eh.. nee… onteigenen” van hun terrein, draagt Tim Overdiek voor.
RTV Noordholland is op bezoek geweest en luistert naar vogeltjes. Net als de Hell’s Angel die in de microfoon zegt dat hij die gisteren voor het eerst hoorde “en ik kreeg zowat tranen in m’n ogen”.
Lucella Carasso lacht: “De Hell’s Angels…”

Dat was het.
Daarmee werd ik dus lekker gemaakt.
Mag ik nog blij zijn dat de kwoot van amper 20 seconden niet net voor half zeven zat.