Henk van Hoorn

Ik hoor ze de laatste tijd té zelden – de reportages die meeslepen en sprankelen en me van seconde tot seconde boeien en me achterlaten met een big smile.

Vandaag hoor ik er één: Karin Alberts over het door de bisschoppen schrappen van de lijst van goedgekeurde liederen van Stille Nacht en De herdertjes.
Ze bezoekt pater Joost Jansen van de abdij die de liedboekjes uitgeeft.
De man wist niet wat hij zag toen deze liedjes verdwenen bleken te zijn.
Direct navraag gedaan natuurlijk maar: geen antwoord.
Hij vermoedt dat de liedjes zijn geschrapt omdat ze “niet de hoogste theologie” zijn.

Zelf zal hij ze in zijn nachtmis wel degelijk uit volle borst zingen.
Waarop Karin Alberts: “Pater Jansen, zullen we eens even?”
En jawel! De pater zet in en de verslaggeefster volgt in een fraai tweestemmig gezongen Stille Nacht.

Ik prijs de reportage op twitter.
En word direct gecorrigeerd.

Pijnlijk.

Radio is niet spraakmakend.
Was het oordeel van televisierecensenten op een avond over radio(kritiek) waarna NRC Handelsblad en De Groene mensen uitnodigen om eens een proef-recensie over radio in te sturen.
En dan? Wie weet.

Een vaste radiorecensierubriek zie ik niet verschijnen in de belangrijkste kranten.
Maar na de avond wordt er wel ingezonden en (zéér ‘met mate’) gediscussieerd op de site van De Nieuwe Reporter.

Plaatjes en reclame
Aftrap door Marc Chavannes.
Op de avond zélf en toen gepubliceerd in de NRC.
Chavannes ergert zich aan de plaatjes in en de reclame rond het Radio 1 Journaal (wie niet).
Hij vermeldt (treurend?) dat gemonteerde reportages “al heel lang uit” zijn. Wat volgens mij niet waar is, maar goed.

Wél waar is zijn bewering dat veel live verslaggeving niet veel verder gaat dan ‘vertel eens verder’ en dat veel nieuws binnenkomt in gesprekjes met de presentatoren.
“Hun belangstelling en kennis van zaken bepaalt de toon van al die gesprekjes. (..) Eigenlijk is het een huiswerkcursus nieuws.”
Waardoor de bijles sinds kort “draaglijker” wordt gemaakt “met af en toe een muziekje”.
Volgens de leiding van R1J dus.

Conclusie van Marc Chavannes: “Radio blijft er toe doen door te verrassen, door te associëren, door geheugen te tonen. En door geïnspireerd te improviseren als er Nieuw nieuws is.”

Zendgemachtigden
Vandaag gaat Henk van Hoorn, ooit hoofdredacteur NOS-radio, daar hárd overheen.
Hij verwijt Radio 1 dat geen rekening wordt gehouden met de luisteraars maar alleen met de zendgemachtigden.
“Eerst een aantrekkelijk, gevarieerd en creatief programma-aanbod bedenken en pas daarna bepalen wie dat het beste kan gaan maken, dat is volgens mij de juiste volgorde.”

Van Hoorn heeft ook kritiek op de nieuwsselectie van de NOS.

“Ik heb wel eens de indruk dat er helemaal geen nieuwsdrempel meer is. Wat tot voor kort hot news was voor lokale en regionale media, haalt nu in vaak in geuren en kleuren de landelijke nieuwszender.
Sinds ‘het gesprek van de dag’ een criterium voor de nieuwsselectie is geworden gaat het steeds vaker over misdrijven, verkeersongelukken en ander gevarieerd politienieuws.
Plus het vervolg in de vorm van rechtszaken.”

En: “Gemakkelijke journalistiek, want er komt weinig research aan te pas.
En het is bovenal knielen voor de vermeende interesses van het publiek, terwijl toch uitgerekend de journalistiek beter behoort te weten.
Daar worden journalisten namelijk voor betaald.”

Gesprekjes
Bovendien, sluit hij aan bij Marc Chavannes: “De eenvormigheid waarin alles wordt gepresenteerd.”
“De hele dag op Radio 1-gesprekjes. Zelden een mooie reportage, een pakkende analyse, een column of een verrassende aanpak. Babbelradio, dat is het. Daarom kun je vrij eenvoudig de informatiestroom het ene oor in en het andere weer uit laten gaan.”

Henk van Hoorn heeft gelijk.
Ook ik ervaar al weken (sinds ik terug ben van vakantie) een brei die oor in en weer uit gaat.
Babbel en klets en au! denk ik regelmatig bij stommiteiten van presentatoren en kán het meer voxpop bij de verslaggever op locatie.

Die plaatjes, die zijn het probleem helemaal niet.
Of in elk geval maar ten dele. Als een symptoom.
Het lijkt wel of iemand ergens heeft besloten dat de lat bést wat lager kan.
Babbel-babbel in gesprekken of ‘vlieg afvangen’ maar dan niet alleen kinderachtig kefferig zijn maar ook nog eens een stomme fout maken.
Reportages die kabbelen en beetje sfeer en ietsje info geven maar niet die extra edge.

Waarbij er natuurlijk godzijdank uitzonderingen zijn.
Maar: te weinig.