De faculteit Diergeneeskunde van de Universiteit van Utrecht heeft een centrum geopend waar huisdieren met kanker kunnen worden bestraald. Kosten per behandeling: tussen de 1300 en 2500 Euro.
“Is het een aanwinst” vraagt Lucella Carasso aan Hans Hopster van de Hogeschool Van Hall Larestein. Héél soms, vindt die. Bij korte behandelingen en grote kans op genezing. Hij vreest dat mensen eindeloos gaan *doordokteren* omdat ze zelf geen afscheid willen nemen van hun huisdier.
Die mensen – das inderdaad niks gedaan. Maar -interessanter-: hoe ervaart (bv) de hond het dan wél. Heeft die een langetermijnperspectief? Geen idee, zegt Hopster. Je hebt wel apen die vandaag gereedschap klaar leggen om het morgen te gebruiken. Dus *iets* vooruit denken kunnen ze.
LC: “Zou toch een aardig onderzoek zijn?” Ja. Maar: hoe het te meten.
Dan de mensen – doen die nu anders met hun huisdier dan vroeger? Nou en of. In de stem van Hopster klinkt walging: “Ze doen allerlei dingen met dieren waarvan wij ons afvragen – is het dier erbij gebaat.” Jasje aandoen? veronderstelt de presentator. Hele pet parades. Dieren showen. Dat is inderdaad gatver.
Hopster: “Je moet je maar afvragen of het dier dat leuk vindt.”
LC: “Is die vraag te beantwoorden?” Je moet, zegt Hopster, “altijd gericht zijn op de signalen die het dier afgeeft”. Zowel bij de hond als bij landbouwdieren als circusdieren als die in de Oostvaardersplassen.
LC: “Kwispelen?” *onduidelijk/geen antwoord*
Natuurlijk is het geen onzin wat de lector zegt. Je hebt mensen die het eigen dier kwellen om het zo lang mogelijk (ongelukkig en wel) in leven te houden. Maar je hebt ook mensen die na een zorgvuldige afweging het dier een extra kans willen geven om het nog een aantal wél gelukkige jaren te geven.
(schrijft zij die vanmiddag voor €200 een kipje liet opereren om te weten of een tumor operabel was of niet; het was *niet* zodat het kipje nu is ingeslapen)