Zo knuffelbaar als de wolf is de zalm niet (om nog maar te zwijgen van de steur en de splint en de spiering).
Geen wonder dus dat in het gesprek met Erwin Winter van Imares nadrukkelijk ter sprake komt dat Duitsland en Frankrijk veel (geld) hebben geïnvesteerd in de waterkwaliteit en het opruimen van barrières. Zodat die landen nu woest zijn omdat Nederland zich niet houdt aan de afspraak de sluizen van het Haringvliet op een kier te zetten.
Toch weten Lara Rense en Marcel Oosten er met Winter al snel een knuffeldraai aan te geven. We leven mee met de vissen die, staand voor een dichte sluis, wanhopig zoeken naar een alternatieve route.
Marcel Oosten: “Nederland laat een kattenluikje open en de vraag is of de zalm dat weet te vinden.” Een deel bereikt de Nieuwe Waterweg. Dat zijn de sterke slimmerds. De andere zullen in de “doodlopende steeg” (Winter) van het Haringvliet verpieteren.
En dat na alle eerder ook door Nederland zelf gedane moeite. Wat geen linkse luxe was maar een absolute noodzaak. Omdat er “voor de zalm teveel knelpunten zijn om op eigen benen te kunnen staan”.
Lara Rense: “eigen vinnen”. Zie je het voor je? Ik wel.
Gisteren had Duitsland-correspondent Wouter Meijer ook een mooie reportage over dit onderwerp.
En op dieren.blog staat een interessant artikel (lees vooral ook het slot).