Mannenstem: “Het doel is hulp bij zelfdoding uit het Wetboek van Strafrecht, dus het moet normaal kunnen. En we willen dat de middelen vrij beschikbaar zijn voor iedereen boven de achttien.”
Joris van de Kerkhof (die stem herken ik): “Een laatste-wil-pil.”
Zijn gesprekspartner is Jos van Wijk van de coöperatie Laatste Wil.
Hij legt uit dat de middelen om er zelf een eind aan te maken er al zijn, maar dat ze worden “afgeschermd” door de overheid.
Dat moet anders om “gruwelijke zelfdodingen” (ophangen, voor de trein springen, polsen doorsnijden, in brand steken) te voorkomen.
Het gaat over de wet, de middelen, de farmaceutische industrie en dat je in Zwitserland vijf- tot achtduizend Euro moet betalen voor (JvW:) “een dagje kliniek en een bekertje barbituraten”.
Dat moet anders kunnen.
JvdK: “Een Nederlandse manier – wat goedkoper doodgaan.”
Van Wijk vat ‘m en lacht: “How to die in Holland, The Dutch Way.”
En: “Misschien is dat wel de uitdaging, hoe maken we het bereikbaar voor de smalle beurs.”
Een rustig gesprek. Twee stemmen. Zelfs geen enkel achtergrondgeluid.
Serieus maar niet zo zwaar dat er ook niet een beetje kan worden gelachen.
Een *prettig* gesprek waarnaar je graag luistert.
Hoe anders is dat de dag ervoor in DeGids.fm.
Waar Deborah Blekkenhorst eerst Van Wijk zijn verhaal laat doen maar hem dan confronteert met Boudewijn Chabot (van een andere organisatie: Waardig Levenseinde).
Chabot gaat er met gestrekt been in, roept dat het allemaal overbodige nonsens is want je kúnt nu al makkelijk doodgaan en dat staat in *zijn* boek. Dus: léés dat boek en 12.000 mensen gingen u al voor.
Tuurlijk legt de man niet even uit hóe je het dan kunt regelen, want daartoe moet je immers zijn boek lezen.
Van Wijk trapt terug over tips van Chabot als versterven en met een plastic zak over je kop aan je eind moeten komen en al snel wordt het een nare ruzie met alleen maar naar elkaar wijzen en katten.
Een gesprek dat je achterlaat met een naar gevoel en een vieze smaak.