Kinderen en honden moet je hetzelfde opvoeden, neem eerst een hond en dan een kind en zo zou gast Martin Gaus nog even door willen gaan als Govert van Brakel hem niet had onderbroken met “je kunt tegen een kind toch niet af zeggen?!”
De hondenman bedoelt dat je negatief gedrag niet met aandacht moet belonen en bij positief gedrag brááf moet zeggen.
Dóór gaat Gaus dan toch en past nu zijn ‘methode’ ook toe op huwelijkspartners: “Heb jij een takkevrouw (“nee!” haast de presentator zich hier tussen te werpen) dan is dat je eigen schuld!”
Welke hond zou je zelf kunnen zijn, vraagt Govert van Brakel, en dat zou een whippet zijn, omdat die net als een kat “nauwelijks te beïnvloeden” is.
Interessante keuze voor iemand die een carrière heeft gemaakt van het juist wél beïnvloeden van honden.
Gaus blijkt voor een kiesdrempel zodat er maar vier partijen komen (“overzichtelijker”) en is kennelijk vergeten dat hij tot 2x toe lijstduwer voor de Partij voor de Dieren is geweest.
Hij zou graag wekelijks op tv komen met een dierenprogramma en laten zien hoe je een konijn een hindernissenparcourt kunt laten lopen.
En dat je een cavia in een halve dag (!) kunt leren bommen op te sporen.
“Zielig” vindt Govert van Brakel maar de cavia explodeert niet, stelt Gaus hem gerust.
Daarvoor is-ie te licht.
De publieke omroep wil wel, denkt Gaus, maar de netmanagers niet.
“Ben je er zuur over” vraagt Van Brakel en ik zie in mijn aantekeningen geen antwoord staan en ik dénk dat Gaus nee heeft gezegd en dat ‘ja’ uit het antwoord was te proeven.
Nu gaat Gaus iets op internet doen: 52 afleveringen.
En hij gaat zijn opvolger vinden.
Waarna Govert van Brakel tenslotte onthult dat *hij* blokjes om loopt bij enge honden (“en zeker als je de baas ziet”) en van Martin Gaus nog het advies krijgt: niet aankijken.
Die hond dus. Baasje misschien ook niet.
No touch, no talk, no eye contact – ik hóór het Cesar Millan zeggen.
Maar Martin Gaus is dacht ik niet zo’n fan van de Dog Whisperer.
