De Koude Kalkoen

Mooie Radio

“Die auto rijdt er héél zachtjes overheen”

door Reageer

Dat krijg je als je eens laat opstaat en denkt dat je de gemiste reportage ‘Tientallen ondergelopen kelders door noodweer’ best gemist kan *laten* want hoe leuk kan die nou zijn.
Fout. Het blijkt een heerlijk stukje eigen-leed-via-de-ogen-van-uw-gekwelde-verslaggever.

Joris van de Kerkhof die op pad moet om de wateroverlast élders te verslaan en eerst emmertjes voor onder lekkages aansjouwt in het eigen huis. Buiten nog blijmoedig: “Mooi! Hier om de hoek zie je de regen in alle felheid de weg overgaan.”
Dan: tak op de weg, flinke tak. Andere mensen rijden er omheen maar onze held sleept hem opzij (“voelt toch best wel een beetje goed”).

Paar uur later (“het bliksemschicht nog wel een beetje”) wil hij de redactie bellen maar: telefoon weg. Naar huis. “Gehoord dat tegenover het huis van vrienden twee bomen op een huis zijn gevallen en dat er een huis op een auto is gevallen en meer van dat soort voorbeelden” (JvdK lijkt me nu toch wat van slag).

Z’n telefoon. Zou die liggen waar hij de tak heeft weggesleept? Erheen. En ja. “Die auto rijdt er héél zachtjes overheen, zo’n dag is het.” Daar kon de telefoon niet tegen.
“Het is allemaal niet echt van belang” verzekert ons de verslaggever die natuurlijk geen drama queen wil lijken. “Maar bel mij effe niet. Want ik neem niet op.”

Mooi verteld, mooi verhaald met veel hoorspelkern geluidseffecten.
Gewoon *mooie radio*.

Voor wie het ook miste en dacht dat die kop over die kelders weinig interessants beloofde

Vrijheid vieren door onvrijheid te herdenken

door Reageer

“De geest van de vrijheid die moet blijven” viert een 84-jarige man vandaag.
Je kunt ook “laten zien dat je meeleeft met mensen die de oorlog hebben meegemaakt” zoals een paar kinderen. En als je het treft als Canadese student leert Joris van de Kerkhof je hoe je in het Nederlands ‘goedemorgen’ zegt en ‘ik spreek geen Nederlands’ maar als dat echt niet lukt is “sorry, I don’t speak Dutch” ook oké want *wij* spreken allemaal Engels.

Het Filiaal is opnieuw in Wageningen. En aangezien vrijheid vieren wat abstract is, herdenkt het vooral de niet-vrijheid. Ook omdat de festiviteiten pas op gang lijken te komen wanneer Joris van de Kerkhof alweer bijna op huis aan gaat.
Dan komt er een mooie oude jeep voorbij met een érg blij kijkende man.
“Is die auto van u?” Ja. “Werkt hij er elk moment aan dat hij eigenlijk aan ú zou moeten besteden, mevrouw?” Mevrouw heeft zich daar al járen bij neergelegd, mag niet mee in de parade maar heeft “ook veel plezier met loslopend wild zijn”.

Onbedoeld komische noot is de trimgroep Scherpenzeel.
Mannen die luchtig gekleed met fakkels van Wageningen naar huis zouden draven. Ware het niet dat de fakkels niet komen. Zodat ze steeds meer kleumen en steeds chagrijniger worden. “We blazen het af” besluit 1 van de mannen om acht uur. Nee! vinden anderen.
Ik ben benieuwd hoe het met ze is afgelopen.

Eveneens onbedoeld (hoewel misschien niet onverwacht bij zo’n gelegenheid) tragisch-indringend: de man die vertelt over zijn vader die vocht op de Grebbeberg.
JvdK: “Heeft hij erover gesproken of was het zo’n zwijgende vader.”
Vader stond in de oorlog tot zijn middel in het water in een gevechtsput. Hij werd astmatisch. Hij speelde altsaxofoon en kon daarna niet meer blazen.
JvdK: “Dat wil je dan toch weten als kind.” Hoe het gegaan en beleefd is, bedoelt hij.
Eigenlijk pas later, zegt de man. En toen was vader dood.

Het was weer mooi, dit Filiaal.
En je kúnt het terugluisteren op de site van de NOS maar de kracht ervan is toch het steeds even in de uitzending opduiken van Joris van de Kerkhof met telkens opnieuw Mooie Radio.