Mubarak

Acht uur staat Joris van de Kerkhof te wachten bij de gevangenispoort wanneer eindelijk een helikopter landt.
Die een uur later weer wegvliegt maar nu de andere kant op wat eerst niemand in de gaten heeft.

Een paar uur eerder was een auto uit de poort gereden.
Mubarak-aanhangers dachten dat de ex-president erin zat en holden er achteraan. Slaan op de auto, zoenen op de auto.
Maar daarin zat de gevangenisdirecteur.

De verslaggever lardeert zijn reportage met veel opgewonden geluiden van de straat en van mensen met rood-wit-zwart beschilderde armen en hoofden.
Gezang. Herrie.

Tussendoor nog een gesprek met een man wiens zoon in de gevangenis zit in – zegt hij – een cel van 4×5 meter met 38 man en 1 emmer als toilet.
Terwijl Mubarak er vertoefde als in een vijfsterrenhotel.

Even na zessen gaat Joris van de Kerkhof richting de geplande demonstratie die de avondklok moet breken.
Zal het leger ingrijpen, wil Lucella Carasso weten.
De verslaggever schat in van niet. Er zullen, denkt hij, ook niet zoveel mensen zijn.

Maar morgen na het middaggebed zijn veel demonstraties georganiseerd door de Moslimbroeders.
Ook daarover is de verslaggever/correspondent weinig optimistisch.
Er zijn veel leiders opgepakt.
Zodat het de vraag is hoeveel mensen ze nog op de been kunnen krijgen om te demonstreren voor hun doden en tegen Mubaraks vrijlating.

Voor de uitzending morgenochtend belooft Lucella Carasso ons een JvdK-reportage over de demonstratie van vanavond.
Geen woord meer over dat het daar ánders is dan in Nederland.
Terwijl ik als luisteraar juist wel denk: wat maakt die jongen lange dagen.

Lees hier een mooi verslag-in-woorden van Joris van de Kerkhof over dit onderwerp.

Mubarak wordt (waarschijnlijk) vrijgelaten.
Ergens tijdens een nieuwsuitzending in de middag dringt Joris van de Kerkhof zich al met microfoon en vragen tussen de collega’s en belaagt de advocaat: “What was the reaction of mr. Mubarak?”

Dan de straat op.
Meningen peilen.
Ok – voxpop.
Maar in het buitenland is dat mits goed gedaan toch iets minder zinloos dan het ‘hebt u het al gehoord en zo ja wat vindt u ervan en zo nee waarom niet’ zoals het hier vaak gebeurt.

Om kwart over vijf een reportage met die meningen.
Een half uur eerder (de reportage lag toen al klaar) een gesprek met Lucella Carasso.

De presentator wil weten of de vrijlating wordt uitgelegd als een politieke uitspraak: nieuw bewind aan de macht etc.
Nee, weet Joris van de Kerkhof, hij heeft een hoop mensen gesproken en iedereen zegt: dit is een rechtstaat.
Om eraan toe te voegen: “Je zult natuurlijk nooit iemand horen zeggen ‘fijn dat u die vraag stelt, nu het leger aan de macht is met een interimregering laten we Mubarak vrij’.”

Lucella: “Kun jij inschatten wat dit losmaakt in Egypte.”
De verslaggever vertelt over de reacties die hij tot nu toe heeft gehoord: eerste 20 jaar prima bewind, laatste 10 jaar niet maar dat kwam door “de invloed van foute mannen”.
En: “Het zou fijn zijn de Moslimbroederschap hierover te spreken maar die zijn lastig te vinden, ze zijn óf gearresteerd of ze zijn opeens geen Moslimbroederschap meer en willen geen commentaar geven.”

En dan.
Lucella Carasso: “Wel even anders werken dan in Nederland, hè, Joris.
Waar jij nu bent.”

Misschien bedoelt ze het niet zo maar op mij komt het over als: valt niet mee om als simpele boerenlul daar iemand te spreken te krijgen, hè, Joris.
Wat érg onaardig zou zijn en ik ken Lucella niet als onaardig (nou ja, voor zover ik haar kén natuurlijk).

Ik wacht op de reactie van Joris.
Die zwijgt even en lacht dan.
En zegt “ja, het is wel iets anders werken” en begint dan over de zon en het mooie uitzicht over de Nijl.
LC: “En het is buitengewoon boeiend.”

Dat is het zeker.
En mogelijk bedoelde ze het niet vals.
Maar op mij komt het over als een rare opmerking.
Maar misschien hoor ik iets dat er helemaal niet wás.