Een heel uur (sportverslaggever) Sebastiaan Timmerman – is dat wel interessant? Dat zijn de woorden waarmee de gast zelf binnenkomt bij Nora Romanesco’s Nachtvluchten.
Het antwoord blijkt ‘ja’. Van de enige keer dat hij achtste werd bij de ronde van Groot-Ammers, opgroeien in een dorp, zijn vader die in de auto Langs de Lijn aan had. Van zijn moeder heeft hij zijn twijfels die zich uiten in “tot vervelens toe vragen of het wel goed was”.
Hoe hij zijn vrouw ontmoette? In het café. “Zoals het hoort.” Daar stond Margriet opeens achter hem met een vriendin die hij kende. En wat hád Nora Romanesco graag gehoord dat het liefde op het eerste gezicht was maar nee: hij vond haar eerst alleen aantrekkelijk. En leidde destijds best een wild leven.
Nu hebben ze een zoontje van bijna twee en (NR): “Ben je een beetje een sentimentele zak geworden?” Spijker op de kop. Janken bij een treurig verhaal over een kind op de televisie.
Dromen? “Een lekker mooi huisje tussen de weilanden.” En een wereldreis. Die hij zóu gaan maken maar toen kon hij stage lopen bij Langs de Lijn en zijn vader zei: doe dat nou.
(Mede) omdat de webcam uit staat moet Sebastiaan Timmerman zichzelf beschrijven maar al snel neemt Romanesco het over: “Frisse en guitige ogen. Best wel gespierde armen. Goed gebit. Niet zo groot.” 1.75 m blijkt. En 1x per week naar de sportschool.
Door zijn wat hese stem verwachten mensen wel eens “een grote gozer”. Zoals ze altijd zélf interpreteren. Dat, vindt de verslaggever, “is het mooie van radio – ik geef de woorden en de luisteraar schetst het beeld. Ik ben de aangever en zij maken het af.”
Mooi geformuleerd. Maar z’n spreuk uit het handgeschepte Doosje vol Geluk slaat zodanig nergens op dat Timmerman zelf reageert met: “Zo. Boem.” En Romanesco het ook maar houdt op dat hij er maar eens over “moet nadenken de rest van het weekend”.
Leuke radio.