De Koude Kalkoen

pastoor Paul

“Je moet niet Koning Voetbal vieren maar Onze Lieve Heer”

door 1 Reactie

Antoine Bodar is iemand voor wie ik een groot zwak heb.
Ik hou van zijn stem, van zijn wat geaffecteerde toontje, van zijn gelijkhebberigheid.
Ik zal de programma’s waarin hij optreedt (en dat zijn er véél) niet opzoeken maar hoor ik hem toevallig, blijf ik hangen.
Een maand geleden was hij te gast in De Perstribune. Niet in vrijetijdskledij, viel presentator Govert van Brakel op. Uiteraard niet, antwoordde Bodar: dit was immers wérk. Daarna kwam het niet meer goed.
Korter geleden trad hij op in Lunch! Over zijn reis naar Palestina en Israël. Met niet malse kritiek op de manier waarop Israël de Palestijnen behandelt.

Nu is het Vrijdagmiddag Live.
Voor Jan Mom en Laura Kors toekomen aan kritische vragen komt er een spontane mening over Madonna en SM (“decadent”) en dat in de jaren zestig de priester ‘conferencier’ werd (bah) en (een mooie:) “Wij zijn recht-toe-recht-aan Calvinisten ook al zijn we katholiek.” Verder zijn zowel zijn broer als hij door een broeder “navenant benaderd” hoewel er geen greep tussen de benen is gedaan.

Dan schieten Mom en Kors in de houding dus gaat het over de Paus aanklagen (“leuke publiciteitsstunt”) en Bodars idee om jonge priesters ‘plaatsvervangend boete te laten doen’ voor de oude misbruikers omdát die oud zijn.
Mom: “Wel makkelijk voor de schuldigen.”
Bodar: “Mag het ook ménselijk blijven?”

Goede uitleg van de klem waarin Daneels zat en het probleem van de juridische uitleg van het priesterschap en aansprakelijkheid die niet onjuist is maar wel zo kan overkomen (dit snappen Mom en Kors niet). Waarom we hém altijd zien ipv bisschop Eijk: “Je moet mensen op hun talenten gebruiken.”

En – het zat er dik in – bitchen over Paul Vlaar: “Je moet niet Koning Voetbal vieren maar Onze Lieve Heer.”
Lopen kerken leeg? “Kerken die gewoon orthodox zijn, zijn vol.”
En nu ook nog de glossy Antoine “om het schone van de katholieke kerk naar voren te brengen”.

Mij zal hij niet op de knietjes op harde houten richels krijgen (=slechte jeugdherinnering).
Maar me prikkelen en *amuseren* doet hij wel.
En laat hij nou niet zeggen dat hij dat laatste niet ambieert.

Pastoor Paul is niet meer vleugellam

door Reageer

Pastoor Paul Vlaar.
Bert van Slooten vraagt eerst naar de bekende weg: de Oranjemis en waarom het niet mocht.
Gelukkig grijpt pastoor Paul elke gelegenheid aan om *uitspraken* te doen. Over hoe belachelijk het was dat een collega homo’s de hosti weigerde. Dat er gedreigd werd liederen van Huub Oosterhuis te schrappen. Dat de regels mbt de eucharistie strenger zijn geworden.
Hoe het komt? “Door benoemingen is de koers verlegd.”

“Moet het een kleine kerk zijn met echte gelovigen of een brede volkskerk” geeft Bert van Slooten een voorzet waarop de pastoor uiteraard zegt: volkskerk. Maar hij zegt het zo móói.
Hij wil: “Een kerk waar mensen binnenlopen, met open deuren, waar ze iets vinden van gastvrijheid.” Omdat “er een God is die er voor ons wil zijn, juist als het moeilijk is”.
“En als wij dan als kerk de deur dicht doen, dan botst dat.”

Mbt de schandalen: er had direct openheid moeten worden betracht. Geen smoezen, geen bedekken, geen ‘we wisten er niets van’ en dan nu de vernietigde archieven. Terwijl iedereen het allang wist, de verhalen deden ook in Noordholland de ronde: de pastoor die iets met een misdienaar deed en toen niet uit het ambt werd gezet maar werd overgeplaatst.

In zijn eigen parochie heeft de Oranjemis gemaakt dat er “nog nooit zoveel over het geloof is gesproken”. En mensen moeten “verschil maken tussen de kerk als het instituut in Rome en het geloof dat ze meedragen”.

De nachtmis? Pastoor Paul heeft een verhaal voorbereid over engelen en mensen die ook engelen kunnen zijn op je levenspad. Hij zal een beeld meenemen van een engel met een beschadigde vleugel. Omdat mensen beschadigingen oplopen en zelf heeft hij zich maandenlang “vleugellam” gevoeld. Maar nu niet meer.

Wat een geweldige, inspirerende man is het toch en ik moet weer denken aan Elsbeth Gruteke met haar “ik zou bijna willen dat ik katholiek was” na haar gesprek met Paul Vlaar.
“Ik ook” zeg ik haar na. Maar tussen droom en het geloof staan ondanks een inspirerende pastoor nog teveel twijfels aan het bestaan van hun God.

Pastoor Paul wordt Prins Paul

door Reageer

Net wanneer ik denk: Pastoor Paul is weer geland op het bisschoppelijk nest en zal zich voortaan wel 10x bedenken voor hij zich manifesteert, verrast hij me.
Pastoor Paul wordt Prins Carnaval.

Anderhalf jaar geleden besprak hij het al met de carnavalsvereniging in Obdam en “een man een man, een woord een woord”.
Hij doet het vanwege “het sociale karakter”. Omdat deze vereniging ook kinderen en senioren en zieken erbij betrekt: “Het is niet 1 zuipfeest.”
Lucella Carasso: “Daar doet u niet aan mee?”
Pastoor Paul drinkt “geen druppel” en hoop te kunnen laten zien dat je ook zonder drank plezier kunt hebben. Bovendien volgt op carnaval de vasten: bezinningstijd.

Heeft hij het bisschop Punt verteld? Nee.
LC: “Oh-oh.”
Het betreft niet de liturgie, zegt Pastoor Paul. En Punt heeft in de zomer gezegd: “Ik waardeer je creativiteit, maar niet binnen de muren van de kerk.”
LC: “U dacht niet: toch even bellen?”
Het moest geheim blijven. En stel dat Punt met het bestuur van de parochie had gebeld en dat dan van het een het ander was gekomen.
LC: “Dan ligt het op straat en de bisschop is niet te vertrouwen?”
PP: “Dat hoort u mij niet zeggen.”

Op de website van zijn parochie vertelt Pastoor Paul ook waarom hij deze stap zet.
Het is een behoorlijk defensief verhaal. Dat vind ik jammer.

Zing, vecht, huil, bid

door Reageer

“Wat is dat toch in Noordholland?!” roept Tijs van den Brink uit.
Eerst pastoor Paul Vlaar met z’n Oranje-mis, nu dominee Cornelis Visser die in Westzaan een Shaffy-dienst organiseert. Zing, vecht, huil, bid … etc. En ook Sammy.
Religieuze teksten, zegt Visser. Zoals Shaffy ook een religieus man was. Op zijn eigen manier. Incl Bhagwan.

Maar… werpt Elsbeth Gruteke tegen. Ramses Shaffy was geen lieverdje. Hij dronk. Hij had veel vrouwen. (En mannen, voeg ik er voor de volledigheid aan toe)
Dat maakt het juist zo mooi! Vindt de dominee. Want denk maar aan (iemand) uit de Bijbel die viel op (iemand). En nu wreekt zich dat ik alleen luisterde en geen aantekeningen maakte. Want teksten van en over Shaffy willen op die manier nog wel beklijven maar fragmenten uit de Bijbel doen dat niet.

Op de Veluwe had het niet gekund, zo’n dienst, veronderstelt Visser. En in zijn eigen kerk is ook niet iedereen enthousiast, maar de meeste mensen wel. En de kerk (*de Grote Kerk*) in Westzaan kan veel bezoek velen. We zijn welkom.

Een leuke man. We boffen toch maar in Noordholland.
Op momenten als dit denk ik: zal ik eens? Naar de kerk gaan. Meezingen met liedjes van Ramses.
Zouden ze de Shaffy Cantate ook doen? De een wil de ander waarschijnlijk niet. Tis stil in Amsterdam?
Zondagmiddag vier uur.

Zo denk ik ook al maanden: ik ga een keer naar de mis in Obdam. Vaak denk ik zelfs op zaterdagavond nog: morgen.
En dan is het zondag en komt het er toch weer niet van.
Noordholland heeft een hoop te bieden maar mijn gang naar de kerk is tonutoe vooral geplaveid met goede voornemens en vage plannen.

Pastoor Paul niet langer ontworteld

door Reageer

“Ik word bijna katholiek!” roept Elsbeth Gruteke uit aan het slot van een ontzettend leuk gesprek met pastoor Paul (Vlaar). De 39-jarige, jonger ogende, pastoor mag over twee weken weer een mis leiden. Hij heeft er zin in, hij voelde zich de afgelopen maanden “ontworteld” en hij neemt zich voor zich beter te houden aan de regels: “Als we een evenementje hebben, doen we geen eucharistieviering.”

Geen kruimeltje meel in de mond heeft de pastoor wanneer hij vertelt over zijn contacten met de bisschop, over de Nuntius die zich ermee bemoeide, over hoe hij zich “met de ziel onder de arm” voelde toen hij de eerste dagen rondliep in de abdij van Egmond: een contemplatieve orde. Pas toen ze gingen scrabbelen en hij het woord ‘oranje’ wilde leggen bleek humor zijn redding te zijn.

Op de bisschop was pastoor Paul boos. Zeker in het begin. Nu misschien minder. Althans, hij ziet in dat hij inderdaad op een rand balanceerde omdat hij al een paar keer eerder op het matje was geroepen en was dóórgegaan. Wel klinkt hij nog steeds woest omdat ze hem verboden de uitvaart te doen van een vrouw die hij had begeleid. En toen mocht het tenslotte wél maar was het te laat voor hem om het knopje nog om te zetten.

Wat een geweldige man. Zo eerlijk. Zo open. Zo spontaan. Zo inspirerend.
Op zijn dertigste tot priester gewijd, bewuste keuze, ook voor het celibaat. Want het priesterschap “dat is helemaal m’n leven, helemaal m’n ding”.
Wat een heerlijk gesprek.
Ik kan me helemaal voorstellen dat de kerk in Obdam elke zondag bomvol zit.