De Koude Kalkoen

Roger Strijland

Wessel de Jong gaat zich verdiepen in Washington

door Reageer

Wessel de Jong gaat van Brussel naar Washington.
Omdat Ron Linker naar Parijs gaat (waar Roger Strijland zelf vertrok). Terwijl de amper een jaar in Zuid-Afrika werkende Lucas Waagmeester vertrekt naar het hem onbekende India (hij pikt nog wat omliggende landen mee) en diens compaan naar Berlijn. Zodat Zuid-Afrika nu ‘vrij’ is.

Jurgen van den Berg praat met Wessel de Jong over Brussel, over Moskou (waar De Jong eerder zat) en over Amerika. Kent hij Amerika goed? Nee. De nieuwe correspondent is er “niet vaak geweest en weet niet wat in het binnenland speelt”.
JvdB: “Was dat dan geen voorwaarde?”
“Kennelijk niet.”
JvdB: “Hebben ze niet zitten opletten of zo?”
Een goede journalist, vindt Wessel de Jong, kan zich alles “eigen maken”.

Heeft hij nou écht niets met Amerika? De presentator van Lunch! graaft verder.
Toch wel. In Moskou trok hij op met Amerikaanse collega’s. En toen Clinton in Moskou op bezoek was stond hij op tien meter van de president en heeft hij naar hem gezwaaid.
In Amerika zal hij zich nu wat meer gaan verdiepen.

(Verder) niks mis met Wessel de Jong. Prima correspondent in Brussel. Maar de criteria die de NOS aanlegt om correspondenten ergens weg te halen en ergens anders neer te poten worden er niet helderder op.
Zou ‘Zuid-Afrika’ iets zijn voor Catrien Straatman?

Lucella Carasso wuift Roger Strijland uit

door Reageer

Roger Strijland verlaat na 15 jaar de NOS en wordt voorlichter.
Hij was 15 jaar correspondent in Parijs en als ik hem zo hoor in gesprek met Lucella Carasso denk ik: dat wordt nog een hele klus de journalistieke ziel te persen in het harnas van de man die het woord voert voor (i.c.) het Nederlands Bureau voor Toerisme.

Dertien jaar duiken Roger en Lucella terug in de tijd. Samen aan de Parijse keukentafel van Thijs Berman. Verkiezingen. De stad in. Harmke Pijpers was er ook bij, achterop de scooter van Roger. “Krijsend! Roger, kijk uit! Daar is een bus.”
Heeft Roger Strijland die scooter nog? Hij ruilde ‘m in voor een motor. En het romantische beeld klopt: de NOS aan de telefoon, vroem-vroem, de correspondent er op af. Staking na staking en nee, hij kreeg er niet genoeg van. Het was juist een uitdaging het steeds op een nieuwe manier te brengen. Zeker toen de NOS ‘m in zijn reportages van 5 naar 4 en toen 3 minuten afkneep. Toen werd het steeds meer zoeken naar een vórm.

Deceptie: brief na brief schreef hij om Chirac te interviewen met als uitkomst ‘als Chirac een keer naar Nederland gaat’. Maar toen werd het Ivo Niehe.

LC: “Heb je de verwondering voor het land kunnen vasthouden.”
Een interessante vraag nu de NOS correspondenten die niet zélf opstappen na 5 jaar overplaatst naar een ander buitenland of teruggeroept naar de redactie om ze ‘fris’ te houden.
Het antwoord is ‘ja’ (uitvoeriger, natuurlijk) en ik geloof hem.
Zelf heb ik vooral genoten van de (zgn) roddelcolumns van Roger Strijland. Zijn eigen Story over hoe Sarkozy zijn Carla vond en of alles nog wel koek en ei is tussen die twee.

“En het goeie nieuws is,” sluit Lucella Carasso af, “dit duurde acht minuten.”
Dan nog even vol weemoed terugdenken aan “de goeie ouwe tijd” en ik zal de correspondent met zijn gedrevenheid (bij sociale onrust) en zijn humor (bij de eigen Story) missen.

Bootje in zwaar weer, roeiriemen verstrikt in netten

door Reageer

Je t’aime – Moi non plus

Wanneer ik vanochtend de radio aanzet hijgt Serge Gainsbourg me toe en ik denk: gut, zou-ie dood zijn? Het betreft hier immers niet een muziekje zoals het Radio 1 Journaal pleegt te draaien.
Het blijkt het begin van een column van correspondent Roger Strijland. Het huwelijksbootje van het echtpaar Sarkozy-Bruni zou “de storm Cynthia niet overleefd” hebben maar zijn “gesaboteerd door een karatekampioene” die Sarkozy’s minister van Milieu is en op wie hij “tot over de oren verliefd” is. Terwijl Carla’s “roeiriemen zijn verstrikt in de netten” van Frankrijks populairste zanger, Benjamin Biolay (we horen een zuchtman).
Máár, vervolgt Strijland, het kan nóg smeuïger. Dat huwelijk, dat zou een pact zijn. Zij ging voor de roem en de macht en hij voor “het politieke slaatje”. Tot zijn ambtstermijn afloopt.

Dat zijn de geruchten waarover tout Paris het heeft. Terwijl de journalisten zwijgen uit angst voor hun baan omdat Sarkozy’s “tentakels reiken tot op de redacties”. Vast staat dus niets. Daarom: ”Sst, niet verder vertellen hoor.”
We faden uit met een mondharmonica.

Zo wil ik elke dag wel wakker worden.