Een angstaanjagend gebrul.
Morgan! Heeft ze pijn? Is ze bang?
Roel Pauw, die de verhuizing van orka Morgan volgt, stelt ons gerust. Het is “een zeeleeuw die gisteren wat zwaar heeft getafeld”.
Een verzorger heeft Morgan vanochtend in de ogen gekeken. Morgan keek “alert” terug.
“Daar gaat ze” zegt even na acht uur Bert van Plateringen van het Dolfinarium. Aan een hijskraan in een hangmatje. Met haar flippers door twee gaten.
Morgan, hoort de verslaggever, “maakt zachte piepende geluidjes. Ze is er misschien toch niet helemaal gerust op.” Tegen Van Plateringen: “Zou ze nou gestresst zijn?”
De woordvoerder wil daar niet aan. “Alert” meent hij. Hij zegt nog net niet: “Ze verheugt zich op de nieuwe vriendjes waarmee ze straks in Tenerife gaat spelen.”
En de demonstranten? Hóórt Roel Pauw iets, willen ze vanuit de studio weten. Hij hoort niets: “geen rumoer, geen geschreeuw, geen gedoe”.
Om half tien wanneer hij (“ja, ja, ja, daar komt de vrachtwagen de hoek om met een ME-busje en twee motoren”) personeel van het Dolfinarium voor Morgan staat te applaudisseren en ze via Schiphol verder op transport gaat, is nog steeds geen actievoerder gesignaleerd.
“Ik kan me voorstellen,” zegt de verslaggever, “dat ze denken: het is onvermijdelijk dus laten we het dier geen extra stress bezorgen door midden op de A28 te gaan liggen met z’n allen.” Klinkt logisch.
En Morgan? RP: “Als je die nog wil zien, moet je naar Tenerife.”