Roger Strijland verlaat na 15 jaar de NOS en wordt voorlichter.
Hij was 15 jaar correspondent in Parijs en als ik hem zo hoor in gesprek met Lucella Carasso denk ik: dat wordt nog een hele klus de journalistieke ziel te persen in het harnas van de man die het woord voert voor (i.c.) het Nederlands Bureau voor Toerisme.
Dertien jaar duiken Roger en Lucella terug in de tijd. Samen aan de Parijse keukentafel van Thijs Berman. Verkiezingen. De stad in. Harmke Pijpers was er ook bij, achterop de scooter van Roger. “Krijsend! Roger, kijk uit! Daar is een bus.”
Heeft Roger Strijland die scooter nog? Hij ruilde ‘m in voor een motor. En het romantische beeld klopt: de NOS aan de telefoon, vroem-vroem, de correspondent er op af. Staking na staking en nee, hij kreeg er niet genoeg van. Het was juist een uitdaging het steeds op een nieuwe manier te brengen. Zeker toen de NOS ‘m in zijn reportages van 5 naar 4 en toen 3 minuten afkneep. Toen werd het steeds meer zoeken naar een vórm.
Deceptie: brief na brief schreef hij om Chirac te interviewen met als uitkomst ‘als Chirac een keer naar Nederland gaat’. Maar toen werd het Ivo Niehe.
LC: “Heb je de verwondering voor het land kunnen vasthouden.”
Een interessante vraag nu de NOS correspondenten die niet zélf opstappen na 5 jaar overplaatst naar een ander buitenland of teruggeroept naar de redactie om ze ‘fris’ te houden.
Het antwoord is ‘ja’ (uitvoeriger, natuurlijk) en ik geloof hem.
Zelf heb ik vooral genoten van de (zgn) roddelcolumns van Roger Strijland. Zijn eigen Story over hoe Sarkozy zijn Carla vond en of alles nog wel koek en ei is tussen die twee.
“En het goeie nieuws is,” sluit Lucella Carasso af, “dit duurde acht minuten.”
Dan nog even vol weemoed terugdenken aan “de goeie ouwe tijd” en ik zal de correspondent met zijn gedrevenheid (bij sociale onrust) en zijn humor (bij de eigen Story) missen.