Om nu te zeggen dat de door de NOS gedumpte Australië-correspondent Wabe Roskam wild om zich heen slaat – nee. Maar hij laat het er niet bij zitten en neemt vandaag op zijn weblog nog wat vragen door die hij heeft gekregen.
“Verwacht je nog NOS reacties, n.a.v. wat je hebt gezegd en geschreven”, werd me ook gevraagd. Met alle genoegen, kan ik zeggen. Heb nog zat materiaal hier liggen wat ik dan zou kunnen gebruiken.”
(..)
“Zou je ooit in de toekomst teruggaan naar de NOS?” Nee, beslist niet. Wanneer iets voorbij is, is het wat mij betreft ook absoluut voorbij.
“Je sprak in eerdere berichten over GvdB, de Chef Buitenland. Waarom noemde je niet zijn volledige naam?” Sommige mensen hebben voor mij zo weinig waarde, dat een naam de moeite niet waard is.
“Hoe ben je bedankt door de NOS?” Niet dus. Interesseert me trouwens ook weinig. Waardering van luisteraars en collega’s spreekt me veel meer aan.
“Wat is je de laatste dagen het meest opgevallen?” Dat ik van een groot aantal mensen, waar ik jarenlang mee heb samengewerkt nu niets hoor. Bang dat hun eigen kop gaat rollen? Anderzijds ook veel prachtige berichten gehad van mensen die ik helemaal niet ken.”
Dat mag ik wel. Iemand die na aangedaan onrecht niet in een hoekje gaat zitten simmen maar de tegenstander de maat neemt. Of moet ik nu zeggen *vermeend* onrecht? Dat hem naar eigen zeggen is overkomen? Zou ik misschien doen als ik de afgelopen jaren niet vergelijkbare verhalen van NOS-correspondenten had gehoord – waaraan Wabe Roskam ook refereert.
